Bogna Ziembicka , Droga do Różan

Wszystkie chcemy kochać i być kochane. Ta historia, która zaczyna się w latach dwudziestych, a kończy współcześnie, jest właśnie o tym. 
O mężczyznach, którzy pozwalają się kochać, i o tych, którzy nas kochają. O miłości, zdradzie, samotności. O przyjaźni i wspólnym piciu herbaty z cynamonem. O ogrodach, tajemnicach krakowskich zaułków i gotowaniu. O nas, bo każda z nas ma swoje Różany.

Opis książki i zdjęcie okładki pochodzi ze str. int. Wydawnictwa Znak.

Wydawnictwo: Otwarte
Format: 124 x 195 mm
Ilość stron: 416
Oprawa miękka
Wydanie: pierwsze
ISBN: 978-83-7515-179-4



Powieść opowiada o losach Zofii , która otoczona ukochanymi ludźmi , rodziną , przyjaciółmi oraz mężczyznami swego życia przeżywa życiowe rozterki. Przyznaję ,ze kilka pierwszych stron czytało mi się jakoś ciężko. Potem nie mogłam już przestać czytać i spędziłam dzień w łóżku ( bo mam pękniętą kość śródstopia i nie wolno mi forsować nogi ) z ogromną przyjemnością.
Pani Ziembicka pięknie opowiada losy niani Zofii -Zuzanny i jej miłości do Piotra.
Mam słabość do książek o tematyce z czasów II wojny światowej. Choćby mała wzmianka a już taka opowieść łapie mnie za serce. .
Każdy z bohaterów „ Drogi do Różan” jest interesujący , ale mnie szczególnie do gustu przypadła Marianna. Lubię takich ludzi z krwi i kości , którzy nie boja się życia.
I zazdroszczę tej przyjaźni dwóch kobiet , różnych od siebie , a jednak podobnych . Takiej na dobre i na złe . Lepszej niż niejedno małżeństwo.
Akceptacja drugiej osoby , szacunek dla czyichś decyzji , radość z bycia z drugą osobą – czego w tej powieści nie ma .
Dom z duszą , opisy kwiatów z łacińskimi nazwami włącznie , spacery po Krakowie, Pieniny ,nawet wzmianka o Monachium . Są spotkania z dobrymi potrawami w tle , restauracje , w których podają żytni chleb i chrzan. Kobiece rozmowy i zwierzenia z alkoholem w tle ( pewnie dlatego ,że wtedy rozwiązują się języki i o trudnych sprawach łatwiej mówić ).
To tak żartem. Wszystkiego po trosze tutaj , ale tworzy klimat , który lubię .
Podoba mi się język literacki Pani Ziembickiej. Jest i żart , i anegdota. Nie zabrakło życiowej mądrości kobiety dojrzałej.
Kilka stron już zaznaczyłam karteczkami ,by do nich powrócić niebawem.
Nie może zabraknąć tematu miłości , bo bez niej świat byłby pusty a romans nie byłby romansem.
Historia miłości Zofii i Krzysztofa , a także Eryka dla którego dziewczyna jest całym światem mogła się zdarzyć i w naszym życiu.
Ponoć można kochać dwóch mężczyzn jednocześnie...
Kogo wybierze Zofia , a może kto ją wybierze przeczytamy prawdopodobnie w kolejnej powieści pani Bogny.
Dlaczego kochamy mężczyzn , którzy na nas nie zasługują ?
Dlaczego przypisujemy im zalety , których nie mają i pewnie nigdy mieć nie będą ? No cóż , miłość jest ślepa i raczej w parze z rozsądkiem nie idzie.
Znam jedyną parę , gdzie idzie w parze Serce i Rozum – tą z reklamy.;-)
Powieść przypadła mi do gustu i to bardzo.
Skuście się na książkę .
Jest teraz w dobrej cenie w Znaku i sami przeczytajcie dokąd prowadzi droga do Różan i jak czasem ostre sa te życiowe zakręty...

Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką , ale z pewnością nie ostatnie .
Chętnie sięgnę po „ Wiosnę w Różanach”.
Jestem niezmiernie ciekawa jak potoczą się losy bohaterów .

Czytałyście tą powieść? Co o niej sądzicie ?

Moja ocena 6/6